Marzena Jaworska – gr. III
„Czerwony Kapturek” – teatr cieni w wykonaniu nauczycielek z naszego przedszkola
Pewnego pięknego dnia, a dokładniej – wieczoru, wszystkie nauczycielki z Przedszkola Nr 196 „Krainy Misiów”, wybrały się na warsztat aktywnych metod zabawy z dziećmi poprzez teatr cieni.
I tak to się wszystko zaczęło
Po odbytym szkoleniu, wpadłyśmy na pomysł, by wykorzystać nowo zdobyte umiejętności i zrobić przedstawienie dla naszych wychowanków. Aby wszystko przebiegło sprawnie, ktoś musiał podjąć wyzwanie i pokierować całym „przedsięwzięciem” Bardzo się cieszę, że tą osobą zostałam właśnie ja.
Jaką wybrać bajkę? Oto jest pytanie?
Jednak odpowiedź na to pytanie, wcale nie okazała się być taka trudna. Jednogłośnie wygrał Czerwony Kapturek. Trochę czasu spędzonego w Internecie – znalezienie, wydrukowanie i zaprezentowanie koleżankom kilku wersji tej bajki. Bezapelacyjnie najlepszą okazała się bajka o dziewczynce w czerwonej czapeczce według tekstu Jana Brzechwy.
Któż z nas nie pamięta z dzieciństwa słów:
„Nie Mruczek, nie Burek nie jeż, nie ptak
Czerwony Kapturek – to ja zwę się tak!”
Nadszedł czas na zrobienie lalek do animacji w teatrze cieni. W grupie siła – więc i z tym dałyśmy sobie świetnie radę. Zakupiony i zszyty został również biały materiał, który posłużył jako ekran do animacji lalek oraz reflektorki, które go oświetlały. Tata Kamili Z. z gr. II zamontował wszystkie lampy na drewnianych podkładkach oraz uwiecznił nasz występ, nagrywając bajkę na kamerze video – za co jeszcze raz serdecznie dziękujemy.
Czekał nas jeszcze „przydział” ról aktorskich !
W wersji oryginalnej narratorem jest rewelacyjna Irena Kwiatkowska, natomiast w naszym przedstawieniu w tę rolę wcieliła się (nie mniej utalentowana) Jolanta Jabłońska nauczycielka gr. IV. Na płycie można usłyszeć takich znakomitych aktorów jak: B. Krafftówna, D. Michalska, W. Hańcza, A. Bogucki. W naszym przedstawieniu, zarówno głosu Czerwonemu Kapturkowi, jak i Gajowemu, użyczyła nauczycielka gr. III Katarzyna Kantarska. W postać schorowanej babci wcieliła się Iwona Piwońska – nauczycielka gr. I. Mamę natomiast zagrała wychowawczyni gr. II Grażyna Karaś. Głosy wspierające podkładała Ela Podvorska nauczycielka gr. I.
Jesteście Państwo ciekawi, kto był złym, podstępnym wilkiem?
– przyznaję się, to byłam ja – Marzena Jaworska (nauczycielka gr.III).
Słyszane odgłosy w tle, np. skrzypienie drzwi, szum lasu, śpiew ptaków, zostały skrupulatnie zaplanowane i przygotowane. Piosenki natomiast, zostały odtworzone w niedościgłej wersji oryginalnej (muzyka M. Janicz). Jednak dzieciom słowa piosenek nie były obce – wspólny śpiew sprawił wszystkim dużo frajdy i radości.
Muszę przyznać, iż same przygotowania do występu, były dla nas niesamowitą „atrakcją”. Każda próba dostarczała nam niezapomnianych wrażeń
i emocji!
Kolejne pytanie, to – kiedy występ ?
Dzień Dziecka okazał się być idealnym terminem – przedszkolaki otrzymały od nas niekonwencjonalny prezent, w postaci przedstawienia. Nadszedł dzień występu, – pomimo, iż wszystko było dopięte na ostatni guzik, pojawiła się mała trema – na szczęście ta mobilizująca!
Uffffffffff ……… Udało się! Brawa, śmiech, radość… To wszystko to, na co czekają aktorzy!
Żywe reakcje i komentarze dzieci, świadczyły o tym, iż bajka o Czerwonym Kapturku nie jest nudną, oklepaną historyjką. Udało nam się naszymi kreacjami aktorskimi, zaskoczyć i rozweselić dzieci.
Z pełną odpowiedzialnością mówię, że nie było to nasze ostatnie słowo. W planach kolejny „nauczycielski występ”, ale o tym szaaaaaaaaa ……………
Czy Państwo również miło spędzicie czas oglądając, dołączone do gazetki, nagranie? Oto jest kolejne pytanie?! Mamy cichą nadzieję, że tak!
Trochę teorii:
Teatr cieni, chińskie cienie – odmiana teatru lalek polegająca na animowaniu tzw. lalki cieniowej, wykonanej najczęściej z odpowiednio wyprawionej skóry, barwnie pomalowanej i umieszczonej za oświetlonym ekranem, na którym widzowie oglądają jej postać. Według udokumentowanych źródeł teatr cieni uprawiany był od ok. XI w. Popularny w krajach azjatyckich: Indiach, Birmie, Indonezji, a zwłaszcza w Chinach (stąd druga nazwa); tam gdzie ze względów religijnych nie wolno było występować aktorom – przez długi czas, (np. w Turcji) – jedyna forma teatru. Odmianę teatru cieni stanowią tzw. cienie hiszpańskie – cieniowe postaci aktorów odtwarzających akcję sztuki za ekranem.